شب دویم محرم بود. امام معصوممان در هیات نشسته بودند و به آرامی گریه میکردند که صحابه ای بر ایشان وارد شد و آرام عرض کرد: یابن رسول شما را چه شده ؟ به مظلومیت جدتان گریه میکنید؟ امام پاسخ فرمودند آری. صحابه باز گفت : به خدای سوگند که بنی امیه با جدتان به جز ظلم نکرد. امام معصوم دست بر شانه او نهاد و فرمود: مظلومیت جدم در این روزگار بسی افزونتر است ، عده ای بیشمار اورا مظلوم میدانند ، برایش میگریند ، سینه میزنند و اگر بپرسی چرا حسین مرد بر این باورند که برای زنده نگه داشتن حق و تعلیم قیام علیه ظلم جان خود داد ، حال اینکه در عمل خون جدم را پایمال میکنند و در برابر ظلم روزگار خویش بی تفاوتند، ظلم واقعی به جدم این است نه آنچه پسر سعد روا داشت. اینان خونی که پسر سعد ریخت را بی بها میکنند.

صحابه گفت ای پسر رسول چرا در این حدیث هیچ طنز و تمسخری نمیبینم ؟ امام فرمودند : تا بر قوم معتقدین حرجی نباشد که این را بخوانند و قضاوت کنند که نقویون با نوشتارشان بیشتر فلسفه شیعه را به تمسخر میگیرند یا شیعیان با رفتارشان .

از شیخ علامه مجلسی